“We forgot our passports! Help!”

Zondagavond, onderweg naar Leeuwarden voor een klassiek cameraritje, kreeg ik telefoon van een Amerikaans nummer. Ik vreesde voor de zoveelste malafide leurder in ‘incredible business opportunities’, maar de stem aan de andere kant klonk echt wanhopig.

“Me and my associates stayed in Brussels the past few days and moved on to Amsterdam earlier today.  Checking in at the hotel we noticed that our passports are still in Brussels. We are flying home to the States tomorrow evening… if we can get our passports here in time. Can you help? PLEAZZZZ!”

Ik vroeg een paar minuten bedenktijd om even met mezelf te overleggen.

Maandag zat al propvol met een paar deadlines en daar kreeg ik een ochtendspits-excursie naar de Louizalaan echt niet tussen. De beste optie was dat ik dezelfde nacht nog om de kleinoden ging. Dat kon geen probleem zijn voor een hotel van dat kaliber.

Toen ik met mijn voorstel terugbelde, bekende de Amerikaan dat hij eerst de drie grootste “drieletterwoordenkoeriers” had gebeld, maar dat werd een zodanig protocollaire procedureslag, dat hij nog eerder overwoog om zelf een auto te huren en terug naar Brussel te rijden. Toen de hotelreceptionist  een googletje op “koerier brussel” deed, was de weg naar GOCAPS Express echter snel gevonden.

De opgeluchte opdrachtgever verwittigde Hotel Bristol Stephanie in Brussel dat er rond halftwee ‘s nachts een koerier om de paspoorten zou komen. Zulks geschiedde.

Maandagochtend kon de envelop gewoon mee in onze vaste sameday-rit naar Nederland, waardoor ook de financiële gevolgen heel erg meevielen. Op het middaguur werd aan de front desk van het Best Western Delphi hotel in Amsterdam afgeleverd en afgerekend. De ‘sans papiers’ waren op dat moment al zodanig gerustgesteld, dat ze al ergens elders in de stad de toerist aan het uithangen waren.

Op mijn laatste heads-up mailtje kwam dit antwoord: “ Yves, you're the man!!! thank you!”

“Our pleasure, sir!”