Ik ben een tijdje geleden verzeild geraakt in een Twitter-community van koeriers. Achter hashtags als #koerier , #vrachtaanbod , #meenemer , en nog één en ander wemelt een groeiende groep van momenteel pakweg 300, 400 Nederlandse koeriers. De meeste #koeriers op dit forum zijn ZZP-ers en MKB-ers (voor de Vlaamse vrienden: 'zelfstandigen' en 'kmo's') met ook een aantal planners van grotere transportbedrijven ertussen. Om één of andere duistere reden ben ik - op een paar uitzonderingen na - zowat de enige Vlaming op dit platform.
De ware handelsgeest van de VOC indachtig, ontdekten onze Noorderbuurse vrienden al gauw het zakelijke potentieel van dit moderne medium. En dus werd #koerier een soort marktplaats waar volop gemarchandeerd wordt. Wie laadruimte over heeft, gooit dat in de groep. Wie vracht te veel heeft, biedt die te koop aan. Nobel gegeven: enerzijds is het een middel om meer omzet te genereren, anderzijds worden een hoop minder lege kilometers gereden, wat dan weer het milieu ten goede komt.
Zoals dat in de transportwereld gaat, worden daar ook stilstaand nogal wat kilometers gereden. Vroeger speelde dit fenomeen zich vooral af in luidruchtige eetzalen en aan de togen van wegrestaurants. Tegenwoordig is de cybersnelweg de plaats van ontmoeting.
Soms regeert Koning Voetbal, heel af en toe gaat het over politiek, ook televisieprogramma's worden gretig door de mangel gehaald...
Meestal echter gaat het over "prijzen":- "Wat vind jij een goede/eerlijke/correcte prijs?"
- "Hoeveel vraag je voor een #meenemer? Hoeveel voor een #spoedrit?
- "Wat is jouw minimum voor een stadsrit / wachttijd / extra adres?"
Je kent die discussies:
- Ieder heeft zijn eigen grote gelijk.
- grote woorden als "vrije markt" en "dumping" zijn nooit ver weg.
- Europa, richtprijzen, concurrentie, ... je kent dat werk...
Ik ervaar het een beetje als een vicieuze spiraal, of een self-fulfilling prophecy:
- een koerier bepaalt een prijs waarvan hij denkt te kunnen leven, liefst met nog wat overschot. Laten we zeggen: een halve euro per gereden kilometer. De rit heen en terug is 400 kilometer lang, dus... 200 euro in the pocket.
- hij komt op Twitter een mooi vrachtaanbod tegen, waardoor hij niet leeg terug naar huis moet en bovendien amper moet omrijden. Deal met de aanbieder: 80 euro. Komt hij op 280 euro voor 420 km. Zo haalt hij een kilometerprijs van bijna 67 cent.
- lijkt hem een interessant tijdverdrijf en hij gaat met marges spelen en gokken op meevallers van #meenemers en #retours. Dat werkt zo goed, met die extra's, dat hij zijn eigen, vaste kilometerprijs kan laten zakken tot pakweg 40 cent.
- dit komt potentiële #klanten ter ore: die zijn ook niet #doof, #dom of #blind en durven ook al eens Twitteren....
Zo zakt de prijs en vervaagt de norm, en iedereen geeft iedereen de schuld. En ieder heeft zijn gelijk.
En ik ben er dan zo eentje die zich op de duur zelf schuldig zou gaan voelen.
Tien jaar geleden begon ik mijn SamedayNL-projectje. Voordien reed ik vaak naar NL in onderaanneming voor één van de grote integratoren. Klanten klaagden voortdurend over de hoge prijs die ze moesten betalen, beseffend dat die voor een groot deel bepaald werd door wat "het instituut" kostte, met kantoren en planners en managementstructuren en vliegtuigen en the whole shebang... Tegelijk besefte ik dat er heel wat heen en weer wordt gereden tussen de Lage Landen.
Dus dacht ik: ik bied een voordelig standaardtarief aan, waarbij ik er van uit ga dat ik dagelijks twee, drie, vier ritten kan combineren. Met een vaste vertrektijd naar een vaste regio. Iedereen tevreden: ik kwam uit bij een bovengemiddelde kilometerprijs, terwijl de klant met 100 euro net heel voordelig gediend is.
In geen tijd werkte mijn systeem. Wie dacht dat met combi's geen goeie service kan worden gegarandeerd, die toon ik met graagte mijn middelvinger... en mijn klantenbestand: dat zit vol bedrijven uit de media- en televisiewereld, die mij met plezier hun duurste camera- en ander audio-visueel materiaal toevertrouwen. En die ook met plezier iets méér betalen voor ritten die níet binnen mijn standaardsysteem vallen.
Dus, beste Twittervolgers, ik laat me geen schuldgevoel aanpraten omdat ik toevallig een goed idee had. In prijsdiscussies zal ik me dus niet meer mengen. Misschien is het verstandiger om meer over Stramme Maxen en BigMacs te discussiëren. Tenslotte blijven we allemaal concullega's met elk hun eigen verhaal. Een gezellig zootje ongeregeld dat dagelijks uit vrije wil de wegen trotseert.
Live and let live, zullen we maar zeggen.
En dus ja: ik rij elke dag vanuit Brussel richting Randstad. Als ik in die zin iets voor iemand kan betekenen, even goede vrienden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten